2.
Si një tablo varur tek boshi,
tek buka, tek vaji, tek vera
një re e bardhë pezull
mbi Manastirin e Ardenicës
një zë i panjollë… tek fati një rit
valëvit një duhmë, përqeshje e zhveshur,
në një shkulmë ere një klithmë.
*
Sembra un quadro nel vuoto,
nel pane, nell’olio e nel vino
sospesa una bianca nuvola
sopra il Monastero di Ardenica
una voce candida… nel destino un rito
aleggia nel vento mimo spoglio
uno squarcio nel tempo aleatorio,
in una folata un grido.
3.
Mëzat e kaltër shkelmojnë qiellin
në mungesë resh të xhindosura,
klithma vrambullijnë prej një gjysmërruzulli
lëpirë nga jehona brengosjesh,
nga një gërvishje, harbimi
i përjetësisë shfryn prej një përflakjeje
kordha një shtrëngatë
në vjeshtë derdhet mbi tokën e shkrumbët
një gjethe e trishtuar këmbane e qielli.
*
I puledri azzurri scalciano nel cielo
in assenza di nuvole feroci,
grida stridono da un emisfero
lambito da echi di tristezza:
da un graffio, la furia
dell’eterno spira da una fiamma
la spada un temporale
in autunno cade sopra la terra arsa,
una foglia triste di campana e di cielo.
4.
Poeti është frut i një trungu të risjellë në jetë
prej një rrufeje, përdhosur dhe në zemër
ato mbresa në të kuqe, kur plagët
rrjedhin në venat e mbarsura
tek ndërmendjet, dergjen historitë
si nyje lëmshash nëpër gishtat e duarve.
*
Il poeta è frutto di un albero rimarginato,
da un lampo, vessato e nel cuore
quei ricordi nel rosso quando
scorrono le piaghe nelle vene pregne,
nei ricordi ristagnano le storie
come nodi, gomitoli tra le dita delle mani.
5.
Në një dhomë, vështrimi yt hijerëndë
gërryen një rudhë në faqen e murit
të ngjyer me diturinë tënde (agimesh e muzgjesh) në lulëzim,
beteja hijesh. Në një fletë të bardhë, pena e mençur
që s’gënjen, që as edhe shpërfill: mikpriten në kohëra
kthina brenda një libri përtej pambarimit,
Kufiri i mjegullës; një frazë, jo djegësia
në grykë, në varg e gjithë natyra, e katërçiptë,
në jetë ashtu si në tokë, bën të gëlojnë farërat.
*
In una stanza, il tuo volto serio e nel profondo
scava una ruga nel muro, parete dipinta…
del tuo sapere (crepuscolo o imbrunire) in fiore,
battaglie d’ombre. In un foglio bianco,l’inchiostro saggio
che non mente, né si trascura: albergano nel tempo
stanze dentro a un libro oltre un infinito
il confine della nebbia; una frase, non l’arsura
in gola nel verso tutta la natura integra,
nella vita come nella terra, germogliano i semi.
